Furihata
Project Sweet Love
Title : Sweet of Kasamatsu
Fandom : Kuroko no basket
เฮ้อ....
ร่างสมส่วนอดีตกัปตันไคโจวในชุดนักกีฬาสีฟ้าเบอร์สี่ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตาสีนิลหันซ้ายมองขวาก่อนจะนั่งเหยียดกายลงม้านั่งในสานสาธารณะ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาโคตรเบื่อตั้งแต่ที่เข้าแพ้การแข่งในรอบรองชนะเลิศวินเทอร์คัพ เขาก็ไม่มีอะไรจะต้องฝึกซ้อมอีกต่อไปนอกจากหันมาสนใจกับการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัยที่มากไปด้วยวิชาการจนเวลานี้สมองน้อยๆแทบจะมีตัวเลขสูตรและตัวหนังสือวิ่งไปมาแล้ว
เป็นช่วงเวลาวัยรุ่นที่เขาคิดว่าคุ้มค่า แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยน้ำตาและหยาดเหงื่อ ถึงทีมเข้าจะพ่ายแพ้แต่เขาก็เคยไม่รู้สึกผิดหวังที่ได้ดำรงตำแหน่งในฐานะกัปตัน
นอกจากเรื่องนั้น!
ร่างบางผมสีน้ำตาลปีหนึ่งคนนั้นที่เขาไม่อาจลบมันออกจากสมองได้
“......เฮ้อ!! จะมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันไหมน๊า?
แต่เหมือนฟ้าจะเป็นใจ เมื่อร่างบางที่เขากำลังคะนึงหากำลังอยู่ตรงหน้าพร้อมกับสัมภาระมากมายในมือ เขาเพ่งจ้องมองร่างบางผมน้ำตาลนั้นจนใบหน้าคมอยู่ดีๆก็รู้สึกร้อนฉ่าขึ้น จนกระทั่งอีกฝ่ายเหลียวมา เท่านั้นเหละ!! คาซามัตสึหน้าแดงกำอึ้งก่อนจะเผลอหลุดเรียกร่างบาง
“นายนะ!”
ร่างบางกระพริบตาปริบๆมองก่อนจะหมุนขาก้าวถอยหลังตรงมาหาน้ำเสียงที่เรียกรั้งไว้ โดยที่อีกฝ่ายยังหน้าแดงกำเลิกลักทำตัวไม่ถูก เรียกรั้งเขาทำไมเนี้ยกู....ไอบ้ายูกิโอะเอ้ย
“นึกว่าใคร..คาซามัตสึซังนี้เอง”
“อ่า อืม!!”
“มีอะไรให้ช่วยหรือครับ”
คาซามัตสึครุ่นคิดอย่างหนักสรรหาเหตุผลร้อยแปดในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตกำลังจ้องเขา บอกตรงๆว่าสมองเขามันโล่งไปหมดยิ่งอีกฝ่ายทำใบหน้างงเอียงคอนิดๆเขาแทบจะเป็นลมตายอยู่ตรงนั้น
“เออ...คาซามัตสึซัง เมื่อครู่หรือคุณทักคนผิด หรือป่าว?” คำถามของร่างบางเปลี่ยนไป หลังจากที่เขาอ้ำอึ้งจนต้องเอ่ยบางอย่างขัดขึ้น
“ไม่หรอก ฉะ..ฉัน.เรียกนายนั้นแหละ” แล้วกูจะติดอ่างเพื่ออะไรเนี้ย แมร่งขายหน้าฉิบหายเลย
“อ่อ แล้วมีอะไรให้ผมช่วยหรือป่าว” น้ำเสียงนุ่มทำเอาเขาก้มมุดก่อนจะเผลอยิ้มจนอีกฝ่ายเลิกคิ้วกับท่าทางบิดอาย
“นาย ช่วยนั่งเป็นเพื่อนคุยกับฉันสักครู่สิ”
น้ำเสียงที่เขาคิดว่าอ่อนโยนถูกเอ่ยออกไป และเขาก็มั่นใจว่าไม่มีใครได้โอกาสสำหรับคำพูดอ่อนโยนนี้นอกจากร่างบางคนนี้แล้วล่ะ ดวงตาสีน้ำตาลสั่นไหวไปมาเหมือนกำลังครุ่นคิดก่อนจะพยักรับด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาคนมองแทบจะละลายไปกับม้านั่ง
“ถ้าไม่นาน ผมก็อยู่เป็นเพื่อนได้”
เป็นเด็กที่น่ารักอ่ะ.....
คาซามัตสึลูบต้นคอก้มนิ่งก่อนจะแอบชำเลืองออกร่างบางเป็นระยะๆ ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ยังคงยิ้มหวานส่งกลับมาซึ่งมันเอาใบ้กินทั่งๆที่เอ่ยปากชวนนั่งเป็นเพื่อนคุย
“เออ นายเบอร์สิบสอง”
เสียงกุกกักสาเหตุคือจำชื่ออีกฝ่ายไม่ได้ ทำเอาใบหน้าหวานอมยิ้มกลั่นขำก่อนจะเบี่ยงตัวโค้งนิด
“ผม ฟุริฮาตะ โคคิครับ”
รอยยิ้มาพร้อมน้ำเสียงที่แสนจะโคตรอบอุ่นมันเอาคนฟังเคลิ้มจนใบหน้าคมขึ้นสีชมพูอ่อนๆจนคนมองยื่นมือขึ้นป้องแดดจนหัวใจคาซามัตสึเต้นตึกตัก
“แดดแรงนะครับ เดี่ยวคาซามัตสึซังร้อนนะ”
เป็นเด็กที่นิสัยอ่อนโยนมาก เขามั่นใจว่าเซย์รินโคตรโชคดีที่มีรุ่นน้องน่ารักคนนี้ในชมรมถึงเป็นแค่ตัวสำรองแต่เขายอมรับเลย แค่เจอกันในสนามแค่แวบเดียวมันก็ตราตรึงจนไม่อาจละสายตาเหลียวมองหาตลอด
“นายนี่ น่ารักจังนะ” คนฟังเลิกคิ้วก่อนจะเอี้ยวหน้าหนีและอมยิ้ม
“ขอบคุณนะครับ ผมโดนชมแบบนี้บ่อยๆโดยเฉพาะช่วงหลังมีเพื่อนและรุ่นพี่ต่างโรงเรียนที่เคยเจอกันในสนามแข่งเปลี่ยนสรรพนามเรียก
เป็นลูกหมาชิวาว่าน้อยน่ารักบ้าง ฟุริจังน่าฮักบ้าง”
“.......งั้นหรอ แหม่ก็คนที่พูดคงเห็นเหมือนกับฉันล่ะ”ฟุริฮาตะอมยิ้มก่อนดวงตาสีนิลที่เฝ้าแอบมองจะหยุดชะงักและถือโอกาสยื่นฝามือที่สั่นๆวางบนเรือนผมน้ำตาลและลูบ
นุ่มชะมัด
ร่างบางเหลียวมองขึ้นก่อนเขาจะรีบชักมือกลับด้วยสีหน้าเลิกลักเขิน บอกตรงๆเขาแทบจะหายใจไม่ทั่วท้องเลยกลัวอีกฝ่ายจะโกรธที่เขาเผลอไปลูบจับทั้งๆที่เราไม่สนิทกัน แถมยังเคยเป็นคู่แข่งอีกด้วย
จนกระทั่ง
อีกฝ่ายอยู่ดีๆก็เขยิบมาใกล้และจ้องเขานิ่งๆทำเอาคาซามัตสึเม้มปากแน่นและอึ้งมอง ดวงตาสีน้ำตาลสั่นดุกดิกในตาก่อนจะกุมมือเขาขึ้นจนทำร่างแกร่งสะดุ้งตาถล่น
“คาซามัตสึซังอยากมีน้องชายสินะครับ”
คนฟังอ้าปากค้างก่อนจะกลั่นขำในความใสซื่อจนเขาทำตัวไม่ถูกจะบอกว่าอีกฝ่ายน่าเอ็นดูเกินไปก็ได้ แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังจะเป็นหรอกถึงแม้มันจะดูสนิทขึ้น
“ป่าวหรอก ฉันก็มีน้องที่บ้านสองคนแล้ว”
คนฟังเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะเขยิบถอยแต่เขากับรู้ทันก่อนจะรีบรั้งเอวบางไว้และกลั่นใจพูดขึ้น
“แต่ฉันยังขาดคนรักอยู่นะ”
ฟุริฮาตะกระพริบตาอึ้งก่อนจะเขาจะรวบร่างบางและเขยิบเข้ามาอีกนิด อีกนิดจนอยุ่ใกล้กัน ดวงตาสีนิลเหลียวมองใบหน้าหวานตั้งแต่คิ้วเล็กก่อนจะไล่ไปจดที่ริมฝีปากเล็กได้รูปที่เผยอขยุกขยิกทำเอาร่างแกร่งกลืนน้ำลายเอือกๆและใบหน้าร้อนขึ้น
“เออ..อะ...คา.ซามัตสึ! เป็นอะไรหรือครับ” ร่างบางมีอาการสั่นขึ้นจนเขาสัมผัสได้
“ขอโทษที ฉันลืมตัวนะ”
ทันที่จบสิ้นเสียงเขาแทบจะถอยกรูห่างไปอีกข้างของม้านั่ง ปล่อยความเงียบเข้าครอบคลุมเราทั่งคู่ นี้เขาบ้าไปแล้วหรือไง? ทำไมถึงไม่ควบคุมตัวเอง ไอบ้าเอ้ย!! คาซามัตสึสถบงึมงำก่อนใบหน้าหวานที่สะดุ้งซีดเซียวเมื่อครู่จะยื่นมือมากุมมือเขา
“........มีเรื่องกังวลใจหรือครับ?”
เขาแทบจะคิดว่าตัวเองหูฝาด อีกฝ่ายแค่ตกใจแต่ไม่ได้โกรธเคือง ตรงกันข้ามยังเป็นห่วงเขาอีกต่างหาก และอย่างนี้จะไม่ให้ชอบได้ไง คิ้วคมที่ขมวดคลายออกก่อนจะวางฝามืออีกข้างลงบนหลังมืออุ่นเล็กของฟุริฮาตะ
“ถามอะไรได้ไหม”
“ครับ”
คำตอบรับเป็นใบเปิดทางสำหรับเขาในเวลานี้ ดวงตาสีนิลจ้องอีกฝ่ายนิ่งก่อนสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าเข้าเต็มปอดและทุ่มเสียงจริงจังพูดขึ้น
“นายมีคนที่ชอบหรือยังฟุริฮาตะ?”
ร่างบางอึ้งก่อนใบหน้าเล็กจะขึ้นสี ทำเอาคนมองรู้สึกเสียวสันหลังและหนักอกแน่นขึ้นเหมื่อนเขากำลังลุ้นผลการแข่งรอบชิง ดวงตาสีนิลลุ้นมองริมฝีปากเล็กนั้นก่อนใบหน้าหวานจะเหลียวเงยขึ้นและฝืนยิ้มจางๆ
“คนที่ชอบไม่มีหรอกครับ”
คาซามัตสึรู้สึกเหมื่อนยกภูเขาที่หนักออกจากอกก่อนจะโถมตัวดีใจเผลอเข้าสวมกอดทำเอาร่างบางอึ้งและเกร็งสั่นด้วยความไม่ชินกับการที่มีผู้ชายด้วยกันมาสวมกอด ก่อนที่ทุกอย่างมันจะลอยฟู่สีชมพูฟรุ่งฟริ้งไปไกลอีกฝ่ายก็ยกฝามือขึ้นลูบและบิดเขยิบตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขาและยิ้มเขินๆ
“แต่คนที่รักผมมีแล้ว”
แปล้ง!!.
เหมือนแก้วแตกลงเมื่อมีแรงอัดน้ำจนแน่น ดวงตาสีนิลสงบนิ่งอึ้งก่อนใบหน้าหวานนั้นจะอมยิ้มอวยเขินและประกบลูบไปมาเมื่อนึกถึงคนที่พูดถึงที่ไม่ใช่เขา คาซามัตสึเขยิบถอยห่างก่อนจะเหลียวมองใบเศร้าๆและปวดร้าวในใจ จนร่างบางใบหน้าเเดงก่ำเลิกคิ้วดวงตาสั่นไหวอึ้งมอง
ทั่งๆที่คิดว่าเขามีโอกาสแล้ว แต่ทำไมฟ้าถึงไม่เป็นใจ
“คนรักของเธอนั้นโชคดีจังนะ ที่มีคนน่ารักแบบนายเป็นแฟน?”
ร่างบางขึ้นสีก่อนจะขมวดคิ้วยกนิ้วเกาแก้มอวยอายทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของคาซามัตสึแทบจะหยุดเต้น แต่แล้วอยู่ดีๆร่างบางนั้นก็พรวดพราดลุกขึ้นสุดตัวและทำท่าจะเดินหนีจนเขาก็ไม่คิดจะรั้งห้ามอยู่แล้ว ใบหน้าคมมองเงาของร่างบางค่อยๆเคลื่อนหายก่อนจะเห็นเพียงความว่างป่าวจนเขาตัดสินใจเงยหน้าขึ้น
แต่คุณเชื่อไหม....? ว่าฟ้าเป็นใจให้เขาจริงๆ
ร่างบางที่เขาคิดว่าคงเดินจากไปกับยื่นนิ่งอยู่ในตำแหน่งเดิมที่เขาเรียกครั้งแรกและตะโกนเสียงก้องกลับมา
“คนที่รักผมก็คือคนที่ให้กำเนิด ส่วนคนที่ผมชอบก็คือผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อครู่ยังไงล่ะ”
คนที่รักคือ คนให้กำเนิด หรอ...งั้น ก็หมายถึงพ่อคนนะสิ!! แล้วคนที่ชอบที่นั่งข้างๆเมื่อครู่ หัวสมองสั่งการเรียบเรียงคำพูดของอีกฝ่ายก่อนจะยกมือขึ้นป้องหน้าและลุกพรวดขึ้นตรงไปยังร่างบางและรวบร่างอีกฝ่ายเข้ามาใกล้และบีบจมูกเล็กอย่างมั่นเขี้ยว จนร่างบางเอี้ยวหน้าหนีและหลบมาเกาะเอวด้านหลังและอมยิ้มขึ้น
“ช่วยไม่ได้เองน๊า ก็คาซามัตสึซังคิดช้าอง”
“อะไรช้า”
“ก็บอกชอบใครสักคนยังไงละครับ”
ดวงตาสีน้ำตาลเอี้ยวหน้าถลึงตามองก่อนคาซามัตสึจะหมุนมาจี้เอวจนร่างบางสะดุ้งดิ้นหนี เสียงหยอกล้อลั่นก่อนร่างบางจะวิ่งตัวปลิวและเอี้ยวมาส่งยิ้ม
“ไปกินข้าวเย็นฝีมือผมด้วยกันนะครับ......ยูกิโอะเซมไป” สิ้นสรรพนามเรียกใบหน้าคมอมยิ้มเขินก่อนจะเร่งฝีเท้าและเลื่อนฝามือขึ้นสอดปลายนิ้วกุมแน่นและรับของที่หิ้วมาช่วยถือ
“ขอเป็นเนื้อตุ๋นใส่มันฝรั่งเยอะๆนะ นั้นอ่ะของโปรดเลย”
ใบหน้าหวานขึ้นสีก่อนจะมุ่ยหน้างุดผงกหัวรับและเหลียวซ้ายมองขวาก่อนจะยื่นใบหน้ามาใกล้และหอมแก้มคาซามัตสึ
“โอเค ตามใจยูกิโอะเซมไปเลยครับ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น